3e bericht

dag allemaal, in het donker naar het internetcafe met zaklaarn voor als er weer een powercut is. dat gebeurt enkele malen perdag, duurt meestal enkele minuten tot een half uur. straten weer vol en warm, de temperatuur is gedaald maar de vochtigheid hoog. inmiddels worden alle beelden en versieringen weer opgeruimd, grote olifantengoden boven op een vrachtauto met veel brandende wierook en meerijders.
fiets op weg naar het cafe langs het nieuwe politieburo, copie van paspoort aldaar, geen lastige vragen of verdere actie, dat het zo moge blijven.
lange dagen, deze week veel weg geweest met de auto om kinderen in diverse dorpen te bezoeken. rijdt vaak zelf, want de eerste keer was de chauffeur zoek, of ik ook reed, na enige nadenken: ja, maar niet in het donker.
Cees G., jij houdt van autorijden, nou hier kun je je hart ophalen, concentratie voortdurend vereist. buiten de dorpen vanwege gaten in de weg, alles en iedereen die overal inhaalt, mensen met karren, bossen riet op hun hoofd of zittend langs de kant van de weg en tussndoor plots een verzameling buffels of geiten. in de dorpen en stadjes onnoemelijk veel rikshaws, vrachtauto' s, bussen, fietsers en brommers. ik ben de enige die zich aan de verkeersregels probeert te houden maar volgens lokale kenners is dat nou net niet de bedoeling.
in de dorpen kom je heel veel armoede tegen, naast gewone huizen veel hutten, afgedekt met platen, plestic en bananenbladeren.
daar zien we ook de meeste kinderen met afwijkingen. schrikbarend is het aantal kinderen dat gewoon ondergestimuleerd is: ze liggen de hele dag alleen op de grond, ouders werken, en worden niet uitgedaagd tot activiteiten, terwijl ze vaak over een redelijke motorieke beschikken. we reizen samen met de betreffende resource teacher (fieldworker) die de kinderen voor observatie en advies uitzoekt. Deze fieldworkers worden door de overheid betaalt, zonder verdere ondersteuning, dat gebeurt vanuit de school. Helaas hebben ze een opleiding die zich mar op een aspect richt, bijv. gehoorstoornissen, geen intergrale opleiding waardoor ze meer over motoriek zouden kunnen weten. we gaan eind oktober dan ook een eerste workshop voor enige tientallen van deze belangrijke oren en ogen van de school verzorgen.
op de school is het druk, veel poliklinische kinderen waarbij we de (groot) ouders proberen te bewegen het kind ook naar een klas te sturen. daar wordt erg afwijzend op gereageerd, vooral als ouders zelf weinig scholing hebben gehad. het heeft met nut en noodzaak en met tijd te maken. als het enigszins kan moeten ouders zelf de kinderen brengen, dat valt kennelijk niet mee.
veel kinderen met spasticiteit, waarbij ouders hopen op wonderen: hij kan toch wel lopen binnen een week? Veel informatieoverdracht van onze kant, maar die stuit niet altijd op begrip. Het kan betekenen dat ouders het ook zo maar weer laten afweten. Therapie betekent bij deze kinderen een lange adem en veel herhaling. Als ze bij ons kunnen lopen met een hulpmiddel, dan liggen ze thuis vaaak weer de rest van de dag. We bedenken dus veel hulpmiddelen die thuis ook gebruikt kunnen worden en dat gaat soms ook heel goed. Samen met Hari proberen we aan het eind van de dag te bespreken wat we nog meer kunnen doen. Laatst was een rolstoel genoeg om een kind uit het isolement te halen. De hoofdmeestre van de dorpsschool heeft beloofd dat hij dit kind 's morgens laat ophalen.
Ik heb het dus zeer naar mijn zin, de eerste weken zijn omgevlogen.

Jan en Lies, waar kan ik jullie volgen?

Dit lijkt me wel genoeg, ik ga lekker eten, tot de volgende keer, groeten, henk